#45 Montessori na M2

To, że nasze mieszkanie nie należy do największych, wiadomo po tytule bloga, a rzeczy zamiast ubywać - przybywa. Przybywa nie tylko rzeczy, ale i mieszkańców, a my dwoimy się i troimy, by każdemu żyło się wygodnie. Po to właśnie - gdy synowi śmignęło około 12 miesięcy - zrezygnowaliśmy z małżeńskiej sypialni, by miał swoją przestrzeń do spania, zabawy i odpoczynku. Gdzie podzialiśmy się my na naszym M2? A no w jedynym możliwym miejscu - w salonie, ale nie myślcie sobie, że śpimy na kanapie, oj nie - moje biedne plecy i bolące biodra w obecnym 38 tygodniu ciąży by tego nie wytrzymały. Mamy pełnowymiarowe łóżko w salonie (którego nie widać), ale post o naszych trikach na małe mieszkanie z dwójką dzieci dopiero powstanie.

Stwarzając pokój dla dziecka w duchu filozofii Marii Montessori, chciałam zadbać o wszystkie elementy: łóżko zrobione przez męża przy pomocy uczynnych wujków jest niskie i pozwala na bezproblemowe korzystanie z niego kiedy tylko syn poczuje taką potrzebę. Służy do spania i zabawy: to tam czytamy książki, bawimy się zabawkami, a i śpimy razem, bo jest na tyle duże (160x80), że mieści się syn, ja i mój wielki brzuch, albo i Tata, któremu to jednak wystają już nogi. 

Półki to odkupione na Oeliksie modele TROFAST z Ikei. Żałuję, że nie zmieściło się więcej, ale trzy w zupełności wystarczają, biorąc pod uwagę, że część książek i zabawek umieściliśmy też w salonie - na wysokości jego oczu i rąk ma się rozumieć. Zadbaliśmy również o obecność stolika i krzeseł - to chyba najekonomiczniejsza opcja ze znanych mi (Ikea LÄTT) i sprawdza się świetnie. 

Kwestia niezbędnego w filozofii Marii Montessori lustra została odhaczona - przecież po naszej wyprowadzce z sypialni została ponadtrzymetrowa szafa w zabudowie, która jest przecież jednym wielkim lustrem. Drobną niedogodnością takiego rozwiązania jest fakt, że to ciągle nasza szafa, bo przecież nie mamy innego miejsca na trzymanie swoich ubrań i szpargałów, więc korzystamy z pokoju syna. 

Ubrania też miały być łatwo dostępne dla dziecka i z tym miałam największy problem, bo w tak małym pokoiku nie starczyło już miejsca na szafę na dziecięce ubranka, a podpatrzone na Pintereście opcje z metamorfozą regałów Trofast poległy jeszcze w powijakach z racji braku miejsca. A ponieważ 19-miesięczny syn ma obecnie już wiele do powiedzenia w kwestii swoich preferencji, trzeba było umożliwić mu samodzielne wybory. Znów padło na Ikeę i systemy KOMPLEMENT do szaf. Z bólem serca pożegnałam się ze swoimi koszami na bieliznę oddając te najniżej zlokalizowane synowi, a mąż z równym bólem kilkakrotnie wiercił dziury, żeby wszystko dobrze dopasować. W szafie Huberta postawiłam na minimaizm: na wieszakach wiszą swetry i koszule, a w koszach poukładane są osobno spodnie, osobno t-shirty, osobno bodziaki i osobno bielizna - wszystkiego w takich ilościach, że… pranie robimy często, bo czasem brakuje ubrań. Teraz za to syn ma podwójną frajdę: nie dość, że wie, gdzie są jego ubrania i może wybrać, co chce włożyć (ale nie zawsze mogę się zgodzić na jego pomysły), to jeszcze żeby się ubrać, musi dostać się do szafy tak samo jak my - rodzice, czyli rozsunąć ją, ściągnąć coś z wieszaka i odwiesić / poskładać - no dobra...przyznam, że to jeszcze nie do końca mu wychodzi ;-) 

Kiedy już pogodziłam się z mniejszą ilością miejsca w szafie na moje ubrania, przyszedł czas na kolejne pomniejszenie przestrzeni i stworzenie garderoby dla mającej przyjść na świat córki. Tym sposobem zaczęło się wielkie wietrzenie szafy i pozbywanie się moich i męża ubrań, które to - nie ukrywam - daje ogromną satysfakcję, ale nie o tym mowa ;-) 

Szanując osobę Małego Człowieka, stworzyłam też dla niego przestrzeń w przedpokoju, by sam mógł ubierać się przed wyjściem: na komfortowej dla niego wysokości na wieszaku wisi kurtka, leżą też na półeczce buty (nota bene to półeczka na książki, a nie na buty, ale doskonale się sprawdza w takiej roli), planuję też wcisnąć gdzieś taborecik lub składany zydelek.

Z racji tego, że już niedługo urodzi się siostra H., a nasza przestrzeń dla noworodka po odstąpieniu dziecku sypialni skurczyła się do minimum, postawiliśmy na mobilny kosz mojżesza w salonie. To jednak opcja na pierwsze 5-6 miesięcy, a co będzie dalej - zobaczymy. Plan już mam, a o jego realizacji na pewno się dowiecie.