#18 Szalona komoda z PRL-u

Wiecie już, że kochamy meble z PRL-u. W zasadzie kochamy wszystkie, które mają choć trochę lat i nie zostały zakupione przez nas w sklepie, a odkupione za grosze lub wyszperane z piwnicy czy strychu. Ale na samym wyszperaniu zabawa się nie kończy - trzeba przecież taki mebel udomowić.

Tutaj skarżyłam się, że skrzynia wojskowa nie sprawdzała się jako schowek na buty w przedpokoju i zamierzam przewieźć ją do salonu, by służyła jako stolik kawowy. I wiecie co? sprawdza się o niebo lepiej! Ale nie ma przecież prawdziwego przedpokoju bez szafki na buty. Od dawna marzyłam o starej komodzie, która wniesie trochę koloru do ciasnego korytarza. A że szperanie na OLX-ie uważam za świetną rozrywkę, bawiąc się odnalazłam ją - uchroniła się ze spalonego domu gdzieś w okolicach naszego miejsca zamieszkania. Była do niej nadstawka, ale nie przydałaby mi się do niczego. Był za to popularny stolik kawowy „Jamnik” w świetnym stanie. Mówię: „stolik w zamian za nadstawkę i bierzemy wszystko za stówkę”. „Dobra” - usłyszałam. No to dobra: płacimy, pakujemy i spadamy. No i pojechaliśmy, zakasaliśmy rękawy, a efekty pracy pokazujemy niżej. 

Meble z PRL-u mają to do siebie, że są pokryte politurą, które to cholerstwo nie chce zejść. Nie wystarczą prośby, błagania, zaklinania, samotne monologi w stronę biednego mebla, musi więc wkroczyć poważniejszy sprzęt. Z doświadczenia ze stołem wiemy, że sama szlifierka to zły wybór. Do akcji wkroczyła zatem opalarka, z pomocą której udało się - wcale nie bezboleśnie - usunąć tworzywo. Pozostałości wygładziliśmy za pomocą szlifierki oscylacyjnej z papierem o różnej gradacji, do uzyskania gładkiej, satynowej i matowej powierzchni. 

Taką „gołą” komodę odziałam nieco bejcą, by nadać jej mahoniowego koloru i uwydatnić cieszące oczy słoje. Przy szlifowaniu okazało się jednak, że mebel ma sporo ubytków - tych spowodowanych upływem czasu, jak i tych wynikłych z powodu naszej niewprawnej jeszcze w posługiwaniu się opalarką ręki. Pierwotnie plan pomalowania komody był inny, ale potrzeba zmusiła mnie do niezłego główkowania, planowania, rysowania symulacji i ruszania wyobraźni, czy to, co zamierzam zrobić, będzie się „jakoś” prezentowało. Gdy już rozum zatwierdził wstępnie podszepty wyobraźni, zabrałam się za oklejanie tak, by skazy na drewnie przykryła kolorowa farba, a nieuszkodzone drewno pozostało w niezmienionym stanie. Oklejanie taśmą to czynność wymagająca totalnej staranności - źle położona taśma to źle położona farba i brzydkie zacieki po jej odklejeniu. Podobnie taśma złej jakości daje efekt zacieków, jakkolwiek starannie byście jej nie dociskali. Nie szczędźcie zatem pieniędzy na dobrej jakości taśmę. Gdy już taśmy zostały przyklejone, nadeszła pora na najbardziej żmudny etap: malowanie. Ten był wyjątkowo żmudny, bo różne odcienie farby musiały być położone w sposób niezwykle przemyślany, a całe malowanie trwało dobrych kilkanaście dni. Pierwsza warstwa musiała wyschnąć, potem trzeba było wypełnić innym kolorem puste przestrzenie, ale wpierw należało przecież na nowo precyzyjnie wszystko okleić, i tak 2-3 razy, bo pierwsza warstwa farby nie była wystarczająco kryjąca. Ach, ale wybrałam sobie projekt… 

Wreszcie nadszedł czas, kiedy efekt krycia każdego z kolorów farby był zadowalający i można było przystąpić do konserwacji komody. Całość machnęłam bezbarwnym woskiem, polerując watą stalową 000. 

Na koniec dodałam uchwyty - posłużyły temu skórzane kawałki, które docięłam z dłuższego paska, zakupionego lata temu w jakimś sklepie dla rycerzy (tak, rycerzy - takich pozytywnych wariatów-pasjonatów, którzy przebierają się w średniowieczne stroje i walczą w widowiskowych bitwach). Do przymocowania pasków użyłam pinesek do tapicerki - trzymają się naprawdę konkretnie. 

 Et voilà! Komoda stanęła we wnęce w przedpokoju, mąż dostał polecenie dopasowania do jej wnętrza półek i teraz mieści całkiem sporo par butów😊

Podoba się? Zostaw komentarz! 😊😊